Palais du vocabulaire
Aquí hai palabras, palabras ordeadas de forma singular, palabras que anotei en cadernos lindos, con tinta a cores. É certo que hai máis, é certo que nom están todas as que son, pero co tempo tentarei completar este pequeno palais. Benvidos!





***


e que descraves meu amigo desta boca
os anzois cos que me amas

Love me tender (24 pezas mínimas para unha caixa de música), Ana Romaní


***


las flores que te buscan una razón de labios o bandera
han sido por las semillas voladoras soltadas
de la vieja de los pañuelos, la más rica de todas,
la trasandina, la caída de los montes, la cortadora de cumbres,
la fábrica de volantines, la que le hace crecer plumas a los más alados,
la reina de las reinas, la princesa de los mares, la que viaja
en busca de los otros, los que no son como tú, el hombre
nuevo, sabemos, el que está a la vuelta
de la esquina
a correr

Palabras de a dios (a ella), Alejandro Urrutia


***


Durante toda la noche, tu aliento de polilla
titila entre las rosas planas y rojizas. Me despierto a escuchar;
un mar lejano se mueve en mi oído.

Un grito: bajo de la cama a tropezones, pesada como una vaca, y floral
en mi camisón victoriano.
Abres la boca con limpieza de gato. El rectángulo de la ventana

palidece y se engulle sus estrellas opacas. Y ahora tú ensayas
tu puñado de notas;
como globos se elevan las claras vocales.

Ariel, Sylvia Plath


***


Las casas son ajenas y los templos vacíos.
Me da todo lo mismo.
Mas si aparece un árbol
en el camino, un serbal...

Nostalgia de la patria: ¡Qué fastidio!, Marina Tsvetáyeva


***


Hai formas na lembranza que aman a luz
e de súbito brillan e levedan nos ollos,
e unha voz na distancia, xa perdida,
semella regresar no fío invisíbel da brisa
cando a tarde delva vagarosa entre as árbores,
e as casas acenden o seu rumor de sombras
no volume desmaiado das horas,
cando o río vén no tempo como un soño.

Diccionario do estremecemento, Miguel Anxo Fernán-Vello


***


Só vexetal
que non se adentra,
que non emerxe,
porque só quería a pedra a golpes dentro,
só dentro salvaxe
podo caer nestos días que entrañas horas,

agora que me cruza
e quero
            outra alexandría
            que durma este deserto.

As entrañas horas, Emma Couceiro


***


e logo
co corpo cheio de tremores cae
cae
e eu vexo desde arriba como cae
destrozados os ollos
as pálpebras
o sangue e os recordos.

Teoría do lugar, Estevo Creus


***


Agora máis que nunca quero saber
            qué clase de beleza é a que me deixa así,
outra vez
coa palabra nos ollos.

Unha ducia(máis un), Lucía Aldao + Luis Muñoz


***


para evitar a dor do outono nas túas mans,
nas puntas dos dedos,
todos os trazos redondos das letras
recordan o calor pequeno das castañas
que agariman as manoplas dos escolares.
deste xeito,
aínda que as esquinas do toural corten coma fío
a enfermidade nunca poderá alcanzarnos.

Berlín, María Lado


***


Coas cascas das noces facían
berces, nos que pousaban, cal tesouros
as fillas concibidas das sementes do pexego.

Vigo, Helena de Carlos


***


é húmida esta hora de antes de durmir.
quizais sexa por iso que esta boca recorda
o estraño sabor daquela última aperta
unha folla de fouciño contra a pel
estremecida

Aquí (intemperies), Olalla Cociña


***


Quien me tiene de un hilo no es fuerte; lo fuerte es el hilo

Voces, Antonio Porchia

***


Por riba dos tellados, alá ó fondo
os montes berran.
O meu corpo vaise derrubando
en secos terróns
sen alma.

Paisaxes do baleiro, Eva Veiga


***


Afírmome no meu. Eu quero ser
exactamente isto que son.

Entre lusco e fusco, Pilar Pallarés


***


Xa morta parecía tan alta
alí deitada na súa cama
co vestido e as botas postas
igual que cando de noiva
pero o seu ombro dereito
era máis baixo có esquerdo
por mor de todo
o que carretara

Porca terra, John Berger (Trad. Xoán Abeleira)


***


Para chegar
convén ensimismar a realidade
desvencellar as sombras.

Códice Calixtino, Luz Pozo Garza


***


Un milagro que no sorprende lo debido:
una mano tiene menos de seis dedos,
pero tiene más de cuatro.

La feria de los milagros, Wislawa Szymborska


***


De todas maneras subí hasta el puente, y la Maga no estaba. Ahora la Maga no estaba en mi camino, y aunque conocíamos nuestros domicilios, cada hueco de nuestras dos habitaciones de falsos estudiantes en París, cada tarjeta postal abriendo una ventanita Braque, o Ghirlandaio o Max Ernst contra las molduras baratas y los papeles chillones, aun así no nos buscaríamos en nuestras casas.

Rayuela, Julio Cortázar


***


¡Oh, viejo aparador, cuantas historias sabes!
y quisieras contarlas, por eso, incierto, crujes
cuando tus puertas negras lentamente se abren

El aparador, Arthur Rimbaud


***


Sería una pena que las mujeres escribieran como los hombres, o parecieran hombres, o vivieran como hombres

Un cuarto propio, Virgina Woolf


***


e o poema terá logo
a minuciosidade
das construccións do pensamento
e a perfección
do desexo

Derrotas, Eduardo Estévez


***


se ela esperara un pouco mais sentiría o muiño funcionar e vería
baixar polo río flores pequechas coma soles pequechos e brancas
coma platos de louza
pero el caeu ó rio e nom foi nada
non puido ver sequera a cara que poñía ela ó descubrir aquelo que
alí lle puxera
e das flores que levaba escondidas na camisa e que inda lle
quedaban
pegáronselle moitas ó peito e non lle saíron mais

Celso Fernández Sanmartín


***


Quiero ser polilla para descifrar mi nombre

Oscuro, Alejandro Banda


***


¿Quen non quere vivir? Os suicidas mátanse porque queren vivir.

Relatos pra salferir, Alfonso Pexegueiro


***


Por más que Eneas troyano
tenga a Neptuno ofendido,
cuando le ve combatido,
le ampara su invicta mano.
Así, Cerda soberano,
la piedad que os acredita
ampara al que os solicita,
sin buscar, para razón,
otra recomendación
que ver que lo necesita.

Neptuno alegórico, Sor Juana Inés


***


Los niños la persiguen a pedradas como si fuera un mirlo

Los Cantos de Maldoror, Lautreamont


***


Guardado en el recuerdo de la naturaleza con sus juguetes de niña. Los recuerdos asedian su mente cavilante. El vaso de agua del grifo de la cocina cuando hubo recibido el sacramento. Una manzana descarozada rellena de azúcar moreno, asándose para ella en la hornilla en un apagado atardecer otoñal. Las uñas perfectas enrojecidas con la sangre de piojos aplastados de las camisas de los niños.

Ulises, James Joyce


***


Aguante usted el ser calificada de nerviosa. Pertenece usted a esta familia magnífica y lamentable que es la sal de la tierra. Todo lo grande que conocemos nos viene de los nerviosos. Ellos y no otros son quienes han fundado las religiones y han compuesto las obras maestras. Jamás sabrá el mundo todo lo que se les debe, y sobre todo lo que han sufrido ellos para dárselo.

En busca del tiempo perdido, Marcel Proust


***


La ley de la gravedad no está en vigencia dentro de una memoria extraviada.

Diarios, Alejandra Pizarnik


***


Dulcinea del Toboso es la más hermosa mujer del mundo, y yo el más desdichado caballero de la tierra, y no es bien que mi flaqueza defraude esta verdad. Aprieta, caballero, la lanza, y quítame la vida, pues me has quitado la honra.

Don Quijote de la Mancha, Miguel de Cervantes


***


É um día
em que estou carregado de ti
ou de frutos,
e tropeço na luz, coma un cego,
a procurarte

Eugenio de Andrade


***


O meu breve dito
acadaría
un siléncio apenas,
aquí
onde pretendo
o nada,
se ficar a ledicia
que tería sido
palabra

Música reservada, Luisa Villalta


***


Su cara de veinte años, sanota, ancha y sonrosada, era por completo la de una idiota; en cambio la mirada de sus ojos era fija y desagradable; aunque pacífica. La joven iba siempre descalza, tanto en verano como en invierno, sin más ropa que una camisa de basta tela de cáñamo. Los cabellos, extraordinariamente espesos, casi negros, ensortijados como los vellones de un carnero, se le sostenían en la cabeza como si llevara un enorme gorro. Además, siempre los tenía manchados de tierra, de barro, con hojitas pegadas, briznas o pequeñas virutas, pues siempre dormía sobre el suelo y entre porquería.

Los hermanos Karamazov, Fiodor Dostoievski


***


O POETA

O rapaz sentouse e dispúxose a escribir unha poesía.
Levaba un bó pedazo pensando no que quería decir.
Colleu o lápiz e puxo:
   “A la sombra callada de un suspiro la encontré...”
Roeu no lápiz; prendeu un pitillo e xa non fixo mais porque comezou a pensar nas oposicións a policía segredo.

Muxicas no espello, Paco Martín


***


Mas venceu ela. Faltou-nos a cobiça,
faltou-nos a força de viver, éramos novos,
faltou-nos a palabra.
Tu tinhas a palabra. Nós, o ouvido.

Os distantes, Celso Álvarez Cáccamo


***


Dejaron ama y criada por fin el boulevard y entraron en la calle del Comercio. De las tiendas salían haces de luz que llegaban al arroyo iluminando las piedras húmedas cubiertas de lodo. Delante del escaparate de una confitería nueva, la más lujosa de Vetusta, un grupo de pillos de ocho a doce años discutían la calidad y el nombre de aquellas golosinas que no eran para ellos, y cuyas excelencias sólo podían apreciar por conjeturas.
El más pequeño lamía el cristal con éxtasis delicioso, con los ojos cerrados.

La Regenta, Leopoldo Alas Clarín


***


Viuva reiterada de tódolos vinte anos
que os mariñeiros repiten
cada volta que afogan
Endexamais souberon os cadavres sin rumbo
que ti os amortallabas co teu ollar

De catro a catro, Manuel Antonio


***


Porque eras ti, quero que agora o saibas,
agora que xa podes escoitarme,
a fala cariñenta do misterio
que enchía os nosos corazóns inxeles.
Cando, á noitiña, viñas ti co leite,
ouveada de cans polos camiños,
xa o sono que nos tiña derrubados
fuxía, coma o fume do fumieiro.
E ti, falabas...

Canle Segredo, Xosé M. Álvarez Blázquez


***


En los hornos, cuecen enormes tartas doradas y, para decorarlas con fruta, los niños llevan toda la semana haciendo caer las ciruelas. Este año hay muchas. En el pequeño huerto detrás de casa zumban las abejas; la hierba está llena de frutas maduras, que dejan escapar perlas de azúcar por las rajas de su dorada piel.

El ardor de la sangre, Irène Némirovsky


***


Papiñas con leite
tamén che daréi;
sopiñas con viño,
torrexas con mel.
Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces,
¡Qué ricas que saben!

Cantares Gallegos, Rosalía de Castro


***


¡Soledad, qué pena tienes!
¡Qué pena tan lastimosa!
Lloras zumo de limón
agrio de espera y de boca.
¡Qué pena tan grande! Corro
mi casa como una loca,
mis dos trenzas por el suelo,
de la cocina a la alcoba.
¡Qué pena! Me estoy poniendo
de azabache, carne y ropa.
¡Ay mis camisas de hilo!
¡Ay mis muslos de amapola!

Romancero Gitano, Federico García Lorca


***


Una mañana de marzo, ventosa y glacil, en que se helaban las palabras en la boca, y azotaba el rostro de los transeúntes un polvo que por lo frío parecía nieve molida, se replegó el ejército al interior del pasadizo, quedando sólo en la puerta de hierro de la calle de San Sebastián un ciego entrado en años, de nombre Pulido, que debía de tener cuerpo de bronce, y por sangre ahcohol o mercurio, según resistía las temperaturas extremas.

Misericordia, Benito Pérez Galdós


***


Nueva barricada de chiquillos les cortó el paso. Al verles Jacinta y aún Guillermina, a pesar de su costumbre de ver cosas raras, quedáronse pasmadas, y hubiérales dado espanto lo que miraban, las risas de ellos no disiparan toda impresión terrorífica. Era una manada de salvajes, compuesta de dos tagarotes como de diez y doce años, una niña más chica, y todos ellos la cara y las manos llenas de chafarriones negros, hechos con algo que debía de ser betún o barniz japonés del más fuerte.

Fortunata y Jacinta, Benito Pérez Galdós


***


O serán xa unha miguiña outonizo do setembro dourado espallábase docemente polos descubertos circos do horizonte. Solemnidade. Gusto pola propia beleza. Medo da noite crecedeira. As bocarribeiras alongábanse en herdades, soutos e nabeiras, esmaltadas aquí e acolá polos treitos de colmo dos lugares. Ó correr das cercas das terras adiviñábase o trazado dos camiños. Chegaban salaios dos eixos dos carros cargando dos eidos os primeiros millos recollidos.

Os camiños da vida, Ramón Otero Pedrayo


***


Era unha manhá muito fresca, toda azul e branca, sem uma nuvem, com um lindo sol que não aquecía e punha nas ruas, nas fachadas das casas, barras alegres de claridade dourada. Lisboa acordava lentamente: as saloias ainda andavan pelas portas com os seirões de hortaliças. Varria-se devagar a testada das lojas: no ar macio morria a distância um toque fino de missa.

Os Maias, Eça de Queiroz

***


Pero é que vostede acaba de salvarme a vida. Non de salvarme a vida, mais si de aprazarme a morte. Independentemente de que vostede queira ou nom, eu teño que agradecerllo. Calo por benser. Mais na realidade abellóame moito que me estean agradecidos cando eu non quero.

Memorias de Tains, Gonzalo R. Mourullo


***


O ceio viña baixo, apelexado e mouro, e chovía a escachar con rachas de vento frío. Seguimos pola beira do Barbaña até chear ós arrabaldos da Burga, onde nos acollimos baixo da ponte. Os outros, que coa pítima coasi non podían mover as pernas, embrulláronse na manta deitados no chao, e, a pouco, xa roncaban coma marraus, fóra a ialma.

A Esmorga, Eduardo Blanco Amor


***


E logo están os mortos da terra,
elegantes nas ponlas,
pendurados serenamente do abrente nas maceiras,
cos seus ollos de neve,
como aves vellas que non puideron emigrar.

Mohicania, Manuel Rivas


***


Sobre la pared inmediata, una multitud de agujeros diseminados simétricamente por el tiempo, distraían sus ideaciones, ramificadas; desplegadas tal un escuadrón hormigueante, invadían la altura infructuosa de los muros, rielando la habitación de un ruido de ensordescencia. Las paredes opuestas, refractándose las unas en las otras, se sucedían, equidistantes.

El Intransferible, Arqueles Vela


***


Entonces fue cuando comprendí que todo lo que había en la estancia, a semejanza del reloj, se había parado e interrumpido hacía ya mucho tiempo. Noté que la señorita Havisham dejó la joya exactamente en el mismo lugar de donde la tomara. Y mientras Estella repartía los naipes, yo miré otra vez a la mesa del tocador, y allí vi el zapato que un día fue blanco y ahora estaba amarillento, pero sin la menor señal de haber sido usado. Miré al pie cuyo zapato faltaba y observé que la media de seda, que también fue blanca y que ahora era de color de hueso, quedó destrozada a fuerza de andar; y aun sin aquella interrupción de todo y sin la inmóvil presencia de los pálidos objetos ya marchitos, el traje nupcial sobre el cuerpo inmóvil no podría haberse parecido más a una vestidura propia de la tumba, ni el largo velo más semejante a un sudario.

Grandes Esperanzas, Charles Dickens


***


Estación de nieblas y frutos maduros,
compañera íntima del sol que todo madura,
que con él conspiras para bendecir y llenar
de fruto las viñas que los tejados rodean;
para colmar de manzanas los árboles cubiertos de musgo,
y hacer que el corazón de la fruta madure;
que crezca la calabaza, y las cáscaras de avellana se llenen
de pulpa sabrosa; que nazcan brotes nuevos,
flores tardías que hagan creer a las abejas
que jamás han de acabar los días cálidos,
pues el verano sus panales ha colmado.

Lamia, Isabella, La víspera de Santa Inés y otros poemas, John Keats


***


Pero yo sí. Como Adán,
soy la primogénita.
Créeme, uno nunca se cura,
nunca olvida el dolor en el costado,
el lugar donde algo fue arrancado
para hacer a otra persona.

Ararat, Louise Glück


***


A porta non pecha ben.
A luz é unha ringleira no piso, pero despois
dela veñen todos, como seráns do outono.
E no can que impón a súa presenza
alá fóra, onde a maceira, laten máis de vinte anos de setembro,
de doce e duro setembro. Eu nom o sabía.
No fondo, eu nom sabía nada.

Vigo, Helena de Carlos


***


Son
aquela
costela abandonada nos mainzais
de ventre redondo coma ventre de mazá
de mans imposibles
acabándose

-Orama, Estíbaliz Espinosa


***


Sei ter o pasmo essencial
Que tem uma criança se, ao nascer,
Reparasse que nascera deveras...
Sinto-me nascido a cada momento
Para a eterna novidade do Mundo...

Creio no mundo como num malmequer,
Porque o vejo. Mas não penso nele
Porque pensar é não compreender ...

O Mundo não se fez para pensarmos nele
(Pensar é estar doente dos olhos)
Mas para olharmos para ele e estarmos de acordo

O meu olhar, Fernando Pessoa


***


derrotas domésticas

debeu ser moi difícil
degolar as anguías
sen cortar os dedos
arrandeare para que non te cubrisen
as escamas do ollomol
liscar do nó corredíó das sabas

nas noites opacas
que batallas contra os garavanzos
medrando disformes na agua     que absurda tarefa

escoller lentellas de arroz
que impotencia
cando o leite fervido vai por fóra
inevitablemente

e se o batifundio das tixolas
non che deixaba oír a música
se o teu francés e alemán
eran inútiles contra a graxa nos fogóns
se os tubos de agua berran como nenos
ou gaivotas e as patacas se pegan
no fondo da tarteira

nai
¿como é que estás sorrindo nas fotos?

Catálogo de Velenos, Marilar Aleixandre


__
Se algún dos escritores citados non quere figurar, pídolle desculpas e prégolle que se poña en contacto comigo para retirar de forma inmediata o seu texto.